Singapore visa blues

Hallo lezers,

Na India kan het contrast met Singapore moeilijk groter. (Super-)proper tegenover vuil, vaste prijzen tegenover afdingen, shoppingcentra tegenover bazaars, maar ook duur tegen goedkoop. Het begint al bij de Changi luchthaven, volgens sommigen de beste luchthaven ter wereld. Superproper, duidelijke wegwijzers, professionele staf, vlucht op tijd enz. Een groot contrast. Dan per MRT (Mass Rapid Transit) - alweer het beste ter wereld volgens sommigen - naar centrum. Boetes op zijn hier ook niet min - zo bijvoorbeeld enkele honderden dollars om naast zebrapad over te steken. Enige ontnuchtering dan aan de Indonesische ambassade, waar een "return ticket" en/of een invitatiebrief uit Indonesie ge'eist wordt voor een visum. Indonesie lijkt absoluut te willen vermijden dat mensen er langer dan een maand willen blijven. Daarnet dan maar een terugvlucht geboekt bij AirAsia en maandag met nieuwe moed naar de ambassade.

Lijstjes, lijstjes, lijstjes

Hallo lezers,
Na 5 maanden India zijn we veilig en wel in Singapore aanbeland- in de Little India wijk weliswaar, we blijven nog even met een half been in India hangen. Halfweg onze reis ook, en dus hebben we bij een diner bij Peter Scot in Kolkatta elk een lijstje gemaakt met de persoonlijke hoogtepunten en ergernissen. De lijstjes waren verrassend gelijklopend en hebben we samengevoegd:

12 Hoogtepunten (in willekeurige volgorde):
1. Indische keuken: lassi, thali"s, dosa's, Kerala fish curries... na een dag in Singapore gaan we wanhopig op zoek naar Indische restaurants.
2. Theyyam uitvoering in Kerala. Nachtelijke dansen, waarbij dansers zich vereenzelvigen met een god, dansen en in vuur gaan liggen. Adembenemend.
3. Trekking in de Indische Himalaya. Goecha La, Singalila, Markha en Stok Kangri. Vergezichten, oog in oog met zeven- en achtduizendreuzen en er bijna eentje beklommen van 6000m. Grensverleggend.
4. Meherangargh Fort in Jodhpur. Voor ons het mooiste en informatiefste van de forten in Rajasthan.
5. Fort Cochin. Atmosferisch havenstadje in Kerala en toegangspoort voor de prachtige Backwaters. Decor voor Rushdies "The Moor Last Sigh", dat we beiden lazen (en aanbevelen).
6. Varanasi. De "City of Eternal Light" is India op zijn vreemst. Mensen baden, offeren en verbranden lijken aan de "Ghats" van de heilige Ganges. Fascinerend.
7. Sri Meenakshi Tempel in Madurai. Mooiste tempel in het zuiden van India, vooral ook door de constante stroom van volgelingen.
8. Golden Temple in Amritsar. Prachtige tempel van de Sikhs, inclusief de welgeorganiseerde massakeuken.
9. Indian Railways. Geen reis in India is compleet zonder gebruik te maken van de trein. Het grootste treinnetwerk ter wereld met meer dan 1 miljoen werknemers.
10. Steden van Delhi. Verschrikkelijk de eerste keer, maar fascinerend bij een tweede en derde bezoek, de stad heeft verrassend veel te bieden en de Paharganj wijk laat niemand onverschillig.
11. De Taj Mahal. Volgens sommigen het mooiste gebouw ter wereld en wie zijn wij om dat tegen te spreken.
12.Ladakh. Twee dagen rijden door de Himalaya van de dichtstbijzijnde stad, omgeven door de Himalaya is dit prachtig gebied met een Boeddhistische cultuur. Jammer genoeg begint toerisme er een zware tol te eisen.

6 ergernissen
1. Indian Railways. We hebben nog altijd nachtmerries van het reserveren van treinen en pech met de medereizigers in het compartiment kan een lange treinreis in een calvarie maken.
2. Getoeter. Lawaai is overal in India. Auto's toeteren constant en voor elke mogelijke reden.
3. Voetganger zijn in India. Het verkeer in India is gebaseerd op hierarchie. De voetganger komt op de laastste plaats, gevolgd door fietsrickshaws, autorickshaws, auto's, bussen en, op de eerste plaats, de almachtige heilige koe.
4. Staren. Mensen zijn gefascineerd door buitenlanders en staren ongegeneerd. Soms grappig, vaak vervelend.
5. Stank. Afvalophaling is afwezig in grote delen van India. Alles ligt dus op de straat en ...
6. Rijke buitenlanders. Indiers zien buitenlanders als rijke geldrondstrooiende wezens. Toegangsprijzen gaan maal 10 en verkopers denken dat we alles willen kopen, "omdat het voor ons toch niets kost."

City of Joy

Beste lezers,

Onze laatste halte op onze "grand" tour van India is Calcutta, of Kolkatta, zoals de stad terug officieel heet. De Britten bouwden hier hun Londen opmieuw: grote brede boulevards, herenhuiwen, Sint-Pauls Cathedral en Victoria Memorial, misschien de mooiste nalatenschap van de Raj-periode. De stad heeft bij ons een zeer negatief imago van armoede en sloppenwijken, versterkt door Moeder Theresa. Men is hier niet blij met dat imago, dat ze onterecht vinden. De stad en het omringende West-Bengalen zijn idd een van de top-groeiregio's in India. Voor de verandering logeren we hier bij het "Leger des Heils", naast de lekkere "Curd Corner" - Curd is hier de benaming voor yoghurt. Lichten gaan uit om 10pm, maar voor de World Cup maken ze hier zelfs een uitzondering. Straks gaan we afscheid nemen van India in stijl bij Peter Scot, een Kolkatta monument, en daarna gaat het per gele "Ambassador" naar de luchthaven. Morgen zitten we dan in de "Food Capital" van Azie, Singapore.

De post, altijd tot uw dienst

Beste lezers,

Na de treks kunnen onze warme kleren terug naar huis, een karweitje voor de Indische post. Wij probeerden de post van Leh. Geniet met ons mee. Ten eerste ligt de Post handigweg 3 km buiten het centrum. In Leh zijn geen rickshaws. De post is open tot 5u30, maar pakketjes versturen kan maar tot 3u30. Iedereen is er dan nog wel, maar je kan alleen nog postzegels kopen. Een pakketje moet ook ingepakt zijn, niet zomaar in karton, nee, dat zou wel zeer eenvoudig zijn, nee, het moet ingepakt zijn in linnen en dan toegenaaid. Het linnen moet je kopen in een stoffenwinkel en daarna moet je naar een "tailor" om het te laten naaien (een zijde moet open blijven voor inspectie). In het postkantoor vertelt de beambte ons na "inspectie" dat we het pakketje mogen dichtnaaien. Geen naald en draad mee? Jammer, terug. Gelukkig is even verderop een andere "tailor" die ons pakketje wil dichtnaaien. Terug naar postkantoor. Of we het adres met een "marker" er willen opschrijven? Geen marker? Jammer, is niet beschikbaar in postkantoor. Gelukkig mag het voor 1 keer in pen. Na een halve dag is ons pakketje verstuurd. Bij het teruglopen kwamen we twee mensen tegen die een pakketje wilden versturen. We gaven hen een bemoedigende blik.

Himalaya, avontuur op hoog niveau (final)

Hallo lezers,

Na Markha hebben we ons laten verleiden tot een werkelijk zware trek, een trek (zeg maar beklimming) van 4 dagen naar de top van Stok-Kangri, 6130m hoog. Deze keer twee Zweden in de groep, twee Franse berggeiten (gidsen in de Alpen), een New-Yorkse en terug Sylvain uit Rijsel - naast de lokale ploeg van gids Jigmet, kok - steeds een Nepali trouwens - en "horseman" Batcha. De eerste dag klimmen we naar 4100m en het is direct prijs: een van de Franse gidsen krijgt last van de hoogte en moet terug. Tweede dag naar het "Basecamp" op 5100m. Het is er zeer koud. Om 12 uur 's nachts moeten we vertrekken voor de klim naar de top. De sneeuw is dan nog hard. Weer is goed en slecht tegelijk: het is helder (goed), maar er ligt een massa sneeuw, wat de beklimming heel zwaar maakt. Vanaf circa 5500m wordt het heel zwaar, elke paar stappen zijn we buiten adem, onze "ice-axe" dient meer als steun en eten of drinken lukt niet meer. Op 5800m treden hoofdpijn en duizeligheid op en moeten we terug. Gelukkig is de zon dan net op en zijn de zichten fenomenaal. Even verder moeten ook de overblijvers van de groep - een deel is vroeger al moeten terugkeren - rechtsomkeer maken, omdat de passage te gevaarlijk is. Jammer, geen vlagje geplant op de top, maar toch "blij en voldaan" terug naar Basecamp. Nog enkele dagen last van de maag - de hoogte en 's nachts opstaan - is ons lot.

Markha

Hallo lezers,

Trekkings zijn de enige manier in Ladakh om vele van de afgelegen dorpjes en valleien te bezoeken, vele ervan zijn niet verbonden met het wegennet. Onze eerste trek is de Markha trek, relatief populair, omdat het een mooie trek is en ook niet de zwaarste - relatief in Ladakh. De groep is geweldig: samen met ons maken een Franse en haar kranige moeder (58 jaar) met ons de trek van meer dan 100 km over twee 5000m passen. Een andere Fransman, Sylvain, is drie maanden in Ladakh en maakt de trek mee als leerling-gids. Omringd door Frans gezelschap dus en een eerste gelegenheid om naast Engels eens Frans te babbelen. De trek van 7 dagen loopt de tweede dag over een 4990m pas, en passeert dan enkele dagen langs dorpjes, gompa's en stupa's. De laatste dag dan de climax met een pas van 5200m. Enkele foto's: hier, hier en hier (eentje van ons twee!). Het weer is goed, de "blauwe schapen" en marmotten zijn van de partij en deze keer geen probleem met knieen. Aan het eind van de trekking hebben we zin naar meer.

De machtige Indus

Beste lezers,

Terug in Delhi betekent terug on-line, na drie weken te hebben vertoefd in Ladakh, in het hartje van de Indische Himalaya. Het gebied maakt deel uit van Tibet en is Boeddhistish. De rit ernaartoe - via de Manali-Leh "highway" - leert ons direct hoe afgelegen het gebied is. De passages over de Rohtang (4200m) en Taglanga (5328m) passen zorgen voor hoofdpijn. Maar eens aangekomen in Leh - de hoofdstad - is de pijn snel vergeten. Het is begin juni, nog net voor de grote stroom bezoekers op gang komt, en Leh kent een overvloed aan leuke "guesthouses". Met enig geluk - en hulp van Israeli's - vinden we een mooi onderkomen voor drie weken bij een Ladakhi familie. De komende drie weken besteden we onze tijd met het voorbereiden en bekomen van 2 treks en het bezoeken van enkele van de vele mooie "gompa's" of Boeddhistische kloosters.

De Manali-Leh "Highway"

Hallo,

Open voor buitenlanders sinds 1989, de weg van Manali naar Leh - de hoofdstad van Ladakh - is de meest populaire toegang tot Ladakh. Ladakh, ook Klein Tibet genaamd, is India's meest afgelegen gebied en is een hooggelegen sneeuwwoestijn tussen de Karakoram en de "Great Himalayas". De weg is de tweede hoogste in de wereld en bereikt een hoogte van welgeteld 5328m - veel water meenemen tegen de hoogteziekte en warme kleren zijn de boodschap. Het oppervlak varieert tussen asfalt en "potholes" en loopt door een maanachtig landschap omgeven door 7000-ers. De rit van 485 km duurt tussen 20 en 30 uur, afhankelijk van voertuig en weer. Soms is een overnachting in tenten nodig. Momenteel zitten we in het met Israeli's en hun "Enfield" moto's overladen Manali en morgen (deze nacht om 1u30) vertrekken we naar Leh. Bussen rijden er spijtig genoeg nog niet wegens de sneeuw, jeeps gelukkig wel.

Internetverbindingen in Leh en de rest van Ladakh zijn pijnlijk traag en duur, zodat de updates de komende twee weken zeer beperkt zullen zijn.