Laos wordt gedomineerd door de Mekong en zijn bijrivieren. Het was langs een van die bijrivieren, de Nam Ou, dat we eergisteren per slow boat naar Nongkiaew voeren. De slow boats zijn een uitstervend ras, nu wegen en bussen het riviertransport stilaan overbodig maken. De tocht is prachtig, langs door karst geerodeerde kalksteenpieken, langs vissers, duikende kinderen, laden en lossen, wassende moeders en werkende olifanten.
Nongkiaew zelf is een klein dorpje dat leeft op het ritme van vertrekkende en aankomende boten. Net op tijd voor het jaarlijkse dorpsfestival, maar dit bleek vooral uit urenlange puja's (gebeden) en eentonige gezangen uit geforceerde luidsprekers te bestaan. Deze morgen dan terug naar Louang Phabang en morgen terug de boot op voor een tweedaagse tocht richting Thaise grens. Net als Cambodja is Laos een prachtig en interessant land om in rond te reizen. Het land heeft de twijfelachtige eer meer gebombardeerd geweest te zijn dan enig ander land ooit, maar bewoners zijn heel erg gastvrij en vriendelijk. En de Fransen zorgden ervoor dat op elke straathoek verse baguettes te krijgen zijn...
Ondertussen zijn we alweer een eind opgeschoten en zitten we momenteel in de Laotiaanse hoofdstad Vientiane. In het noordoosten van Cambodja en het zuiden van Laos is de Mekong de grote transportader. Reizen gebeurt er per speedboot of "slow boat", of - nu wegen verbeterd worden - meer en meer langs de weg. Transport in dit afgelegen deel van Cambodja is verrassend makkelijk door de ijverige motorrijders die passagiers voor weinig geld rondrijden. Vaak zijn het leraars, studenten of ambtenaren die na de uren wat proberen bij te verdienen. Voorruit willen ze, de Cambodjanen, en de jaren van de Rode Khmer zo vlug mogelijk vergeten. Een land dat ons wel bijzonder goed is bevallen en zal bijblijven. De grens met Laos is getypeerd door een serie watervallen en 4000 eilandjes - zo wordt het toch genoemd - in de Mekong, sommige meer dan 50 km in omtrek - we kunnen het weten, we hebben het afgefietst. De Mekong heeft hier zijn grootste breedte, 14 km. In Laos lijkt iedereen wel in slaap gevallen. Onze reisgids dateert van 2002, maar er lijkt niets veranderd. Zelfs gebouwen toen in aanbouw zijn nog niet voltooid (of lijken alweer vervallen). Hier en daar vinden we een gezellige guest house. In het zuiden stoppen we in enkele stadjes, allen met mooi zicht op de Mekong en allen met wat vervallen, maar karaktervolle koloniale gebouwen. Overal wel lekkere "baguettes" en verse koffie, een erfenis van de Fransen. Ook de hoofdstad lijkt eerder op een uitgegroeid provinciestadje dan op een Aziatische hoofdstad, hoewel de Laotianen wel hun eigen "Arc de Triomphe" hebben. Voor diegenen die onze route met de atlas volgen, we maakten stops in Kampong Cham, Kratie en Stung Treng in Cambodja en Don Kon, Don Khong, Savannakhet en Thakhek in Laos.
Meer dan 2000 jaar geleden kreeg de eerste keizer van het eengemaakte China in zijn mausoleum het gezelschap van een leger van duizenden soldaten van terracotta. Ontworpen om nooit te worden ontdekt, was het pas in 1974 dat boeren toevallig een van de kelders met de soldaten ontdekten. Vele delen zijn nog amper opgegraven en er is nog voor decennia werk. De soldaten waren opgesteld klaar voor de strijd en elke soldaat was uitgerust met wapens en gevechtsuitrusting. Verschillende ranks - generaals, officiers... - en functies - boogschutters, cavalerie, infanterie... - zijn te herkennen. De soldaten zijn onbeschrijflijk mooi en goed bewaard. Mooie foto's nemen is evenwel moeilijk, omdat je niet tot vlakbij de soldaten kan. Karel De Gucht had er zelfs een diplomatiek relletje voor over op de China-uitstap om voor de soldaten gefotografeerd te kunnen worden.
Na een comfortabele treinrit zijn we vanuit Peking zo'n 1000 km naar het zuidwesten gereisd, naar de middelgrote ( 5,5 miljoen inwoners) stad Xi'an. Ondertussen zijn we er zelfs in geslaagd zelf een treinticket te kopen voor de volgende bestemming, Chengdu. Niet gemakkelijk hier. We kregen wel hulp van een bankbediende die onze wensen in het Chinees opschreef, zodat we aan het loket alleen een papiertje dienden door te schuiven.
Vandaag naar de fameuze Grote Muur geweest, hier op 90 km vandaan - een kort metro - bus - minibusritje dus. "De muur", iets groter dan die in Geraardsbergen, kan je op verschillende plaatsen bezoeken. Op sommige plaatsen is er een kabeltram en op andere kan je op "authentieke", "ongerestaureerde" stukjes lopen. Overal zijn er evenwel veel mensen, veel shops met "I climbed the Great Wall" T-shirts en adembenemende zichten. Je ziet de muur kilometers ver over de bergrand verder lopen met elke pakweg honderd meter een wachttoren. Ondertussen een weekje in Peking en de Chinezen blijken vooralsnog niet de slechtgehumeurde bullebakken die we na sommige verhalen verwacht hadden. Echt vriendelijk kunnen we ze nu ook weer niet noemen, maar dat ligt vooral aan de totale onmogelijkheid om te communiceren. Velen zijn nieuwsgierig en proberen een praatje te maken of leggen ongevraagd de weg uit. Met de nabije Olympische Spelen zouden miljoenen Chinezen - zelfs de bus- en taxichauffeurs - op Engelse les gestuurd worden, maar daar hebben we nog niet teveel van gemerkt. De hoedjes en mascottes daarentegen liggen verkopensklaar.
Nog altijd in Peking. Op 1 oktober is er nationale feestdag in China, tijd voor 1,3 miljard Chinezen om het land rond te gaan reizen. Trein- of bustickets bemachtigen is dan ook een schier onmogelijke taak. Rijen aan het station die je bij ons zelfs niet bij De Post vindt. Eerst geprobeerd zelf een ticket te bemachtigen, gewapend met een papiertje met een beschrijving van wat we wilden - met hulp van een vriendelijke Chinese -, maar het gevraagde ticket bleek uitverkocht. En begin dan maar in het Chinees uit te leggen... Dan maar via de guest house, die tegen een stevige commissie altijd nog wel een ticket kan regelen. Ticket in orde dus en overmorgen nemen we de nachttrein naar Xi'an. Eerst nog wat tijd voor sightseeing in Bejing dus... samen met duizenden anderen.
Aangekomen in Peking, de hoofdstad van China. Even aanpassen in het begin, aan de Chinese tekens - zonder Engelse vertaling erbij - aan de gigantisch en kaarsrechte, snelwegachtige straten en aan de massa Chinezen natuurlijk. Bus en - in mindere mate - metro ontcijferen zijn moeilijk, dus is een fiets hier het makkelijkste middel om ergens te geraken. Het voordeel is dat je niet alleen bent als fietser, want miljoenen Chinezen doen hetzelfde. Dan naar de attracties van Peking, te starten van het beruchte Tien-Anmenplein - hier aan de rand van de 'Verboden Stad' -, mogelijk het grootste plein ter wereld en het centrum van China. We blijven nog enkele dagen hier om de stad te verkennen, inclusief de Grote Muur. 
Aangekomen in Sukhotai, een andere voormalige hoofdstad van de Thai. Ook hier mooie Boeddha's en bovendien enkele uitmuntende guest-houses, zoals het Ban Tai guesthouse, gerund door vriendelijke Vlaming Ronnie. Veel Belgen hier, onder andere een Joker groep - geleid door Azietrotter Chris Terryn uit Borgerhout - , aangetrokken door de "steak met friet" die er op het menu staat. De moesson laat ook van zich horen. Uren regen en (bijna) alles onder water. Geplande fietstocht valt letterlijk in het water. Morgen een marathonrit terug naar Bangkok, visum ophalen en beginnen denken aan de Chinezen...
Aangekomen in Ayutthaya, de voormalige hoofstad van Thailand. De stad is UNESCO erfgoed omwille van zijn "kerkhof" aan tempels. In elk van de tempels zijn Buddha's alomtegenwoordig. Soms liggen ze neer, soms zitten ze in de lotushouding, soms staan ze recht en soms zitten ze verscholen in een "bodi" boom. Na een dag rondfietsen hebben we bijna een indigestie aan Buddhabeelden opgelopen. Morgen gaan we naar Sukhotai, een andere voormalige hoofdstad. Daar houdt een Belg een "guest house" open en wij, als goede Belgen, gaan er natuurlijk een kijkje nemen. Misschien is er wel Belgisch bier of Belgische chocolade.
Kanchanaburi in het westen van Thailand, niet ver van de grens met Myanmar (Birma) is de plek van de brug over de rivier Kwai. De brug werd tijdens de Tweede Wereldoorlog aangelegd door krijgsgevangenen - vooral Britten, Nederlanders en Australiers - en gerecruteerde Aziaten in opdracht van de Japanners als onderdeel van een meer dan 400 km lange spoorlijn. De Japanners wilden een bevoorradingsroute tussen Singapore en het bezette Birma. De route loopt door jungle en passen dienden met weinig of geen gereedschap te worden uitgehouwen uit harde rots, zoals hier bij de Hellfire Pass. Meer dan 100.000 mensen stierven hier. Om hen te gedenken, zijn enkele pakkende musea opgericht en werd aan de Hellfire Pass een gedenksteen geplaatst. Een klein deel van de Thailand-Birma route is nog steeds in gebruik.
Onze laatste halte op onze "grand" tour van India is Calcutta, of Kolkatta, zoals de stad terug officieel heet. De Britten bouwden hier hun Londen opmieuw: grote brede boulevards, herenhuiwen, Sint-Pauls Cathedral en Victoria Memorial, misschien de mooiste nalatenschap van de Raj-periode. De stad heeft bij ons een zeer negatief imago van armoede en sloppenwijken, versterkt door Moeder Theresa. Men is hier niet blij met dat imago, dat ze onterecht vinden. De stad en het omringende West-Bengalen zijn idd een van de top-groeiregio's in India. Voor de verandering logeren we hier bij het "Leger des Heils", naast de lekkere "Curd Corner" - Curd is hier de benaming voor yoghurt. Lichten gaan uit om 10pm, maar voor de World Cup maken ze hier zelfs een uitzondering. Straks gaan we afscheid nemen van India in stijl bij Peter Scot, een Kolkatta monument, en daarna gaat het per gele "Ambassador" naar de luchthaven. Morgen zitten we dan in de "Food Capital" van Azie, Singapore. 
Trekkings zijn de enige manier in Ladakh om vele van de afgelegen dorpjes en valleien te bezoeken, vele ervan zijn niet verbonden met het wegennet. Onze eerste trek is de Markha trek, relatief populair, omdat het een mooie trek is en ook niet de zwaarste - relatief in Ladakh. De groep is geweldig: samen met ons maken een Franse en haar kranige moeder (58 jaar) met ons de trek van meer dan 100 km over twee 5000m passen. Een andere Fransman, Sylvain, is drie maanden in Ladakh en maakt de trek mee als leerling-gids. Omringd door Frans gezelschap dus en een eerste gelegenheid om naast Engels eens Frans te babbelen. De trek van 7 dagen loopt de tweede dag over een 4990m pas, en passeert dan enkele dagen langs dorpjes, gompa's en stupa's. De laatste dag dan de climax met een pas van 5200m. Enkele foto's: hier, hier en hier (eentje van ons twee!). Het weer is goed, de "blauwe schapen" en marmotten zijn van de partij en deze keer geen probleem met knieen. Aan het eind van de trekking hebben we zin naar meer.Hallo lezers,
Aangekomen in Dharamsala, de thuishaven van de Dalai Lama. Een "publieke audientie" (handjes schudden) zit er jammer genoeg niet in, vermits de DL momenteel in... Belgie zit. Tja. Eind deze maand geeft de Dalai zijn jaarlijkse "teachings" en de eerste fanatieke Westerse volgelingen strijken nu al neer. Het kleine interessante Tibet museum legt de geschiedenis uit van de Tibetaanse "bevrijding" door het Chinese volksleger in 1949 en de vlucht van de DL over de Himalaya naar India). Gelukkig zijn er in Dharamsala genoeg curussen om een jaar bezig te blijven. Alle soorten meditatie, koken, yoga, reiki, thai massage, Hindi, Tibetaans, tabla spelen ...Wij volgen nog een kleine yogacursus. Naast cursussen zijn restaurants een grote trekpleister van Dharamsala. Gisteren verse "spaghetti carbonara' en verse ravioli gevuld met verse spinazie gegeten - zo lekker dat onze heimwee naar de Belgische (Italiaanse) keuken weer wat onderdrukt is.
Ondertussen terug in Pondicherry na onze laatste halte in het zuiden, het beeldhouwersdorp Mamallapuram. Duizenden jaren al werken beeldhouwers in het dorp aan beelden voor tempels(en reizigers). De "shore" tempel aan de zee en bewerkte rotsblokken overal in het dorp zijn gemaakt door kunstenaars om hun kwaliteit aan bezoekers te tonen. Bijna weg uit het zuiden betekent spijtig genoeg ook bijna weg van de "meals" en idli's als ontbijt. Morgen terug naar Bangalore (8 uur bus), de dag erna terug naar Delhi (36 uur trein). Veel tijd om te lezen.
Na een korte stop in Chola-stad Thanjavur zijn we aanbeland in pondicherry, een stukje Frankrijk in India. "Pondi" was de belangrijkste stad van Frans India, en daarom spreken de mensen er nog Frans, zijn de straatnaamborden in het Frans, dragen agenten er "kepi's" en - belangrijk- zijn er verse croissants en espresso te verkrijgen. Op enkele kilometers van Pondicherry ligt Auroville, de "new age" stad van Sri Aurobindo en "The Mother". De stad is "opgericht" in 1968 als een synthese tussen Westerse en Oosterse wereld. Mensen - 2/3 westerlingen, vooral Fransen - leven er in een soort spirituele gemeenschap. In het centrum staat de Matra Mandir - spijtig genoeg net in herstelling - , een kruising tussen een golfbal en een ruimteschip. Vandaag naar onze laatste halte in het zuiden, het beeldhouwersdorp Mamallapuram, vlakbij Madras.
India is het land van de ashrams. Ashrams zijn gemeenschappen van enkelen tot duizenden die samenleven rond een spirituele leider of guru. Een van de grotere ashrams en een van de weinige met een vrouwelijke guru is de ashram van Amritapuri. Ze wordt ook de "hugging mother" genoemd omwille van haar urenlange nachtelijke "hugging sessions", waarbij ze duizenden "volgelingen" een dikke knuffel geeft. Benieuwd trokken we naar haar ashram. Spijtig genoeg was Amma zelf op toernee - meestal het geval, ze heeft een redelijk indrukwekkend reisprogramma- maar toch is zo'n ashram de moeite. Zo hadden we een kamertje op de 15de (!) verdieping van een van de woonblokken met zicht op de Arabische Zee langs de ene kant en uitgestrekte palmboombossen langs de andere kant, doorsneden door kanaaltjes. Wat het spirituele betreft, waren we iets minder onder de indruk, hoewel we natuurlijk geen "hugging" sessie mochten meemaken. De sprituele boodschap is simpel en gebaseerd op onbaatzuchtige hulp, barmhartigheid en respect. De ashram wordt bevolkt door volk van allerlei pluimage: Indische families, monniken, backpackers en Westerse families. Velen leven er al maanden of zelfs jaren. Wij bleven er niet zolang, maar keerden na een dagje terug naar Alleppey, waar we morgen de ferrie nemen naar Kottayam en verder trekken richting de "Western Ghats", naar (hopelijk) iets koeler weer...
Vorige zondag naar Thrissur Puram geweest, dat is een van de grote festivals in Kerala. De ingredienten van het feest zijn massa's versierde (tamme) olifanten, drummers en vuurwerk. Een ongeluk in de opslagplaats van het vuurwerk (waar hebben we dat nog gehoord?) met 7 doden zorgde ervoor dat het vuurwerkgedeelte werd afgelast. Geen nood, de olifanten en drummers zorgden voor spektakel genoeg. De olifanten werden opgesteld in rijen van 15 olifanten, telkens met drie "passagiers". Ervoor spelen drummers en trompetters een geleidelijk naar een climax toelopend ritme, dat passioneel door de massa word "meegespeeld". Aan de climax worden een soort "borstels" met yakharen en parasols de hoogte in gestoken. Heel indrukwekkend.
Net terug van onze eerste trek, in het Singalila NP in de Himalaya. Veel wolken, mist en hagel gezien de eerste 2 dagen. De derde dag - ook de laatste, want hadden beslist vroeger terug te keren - kwam er dan toch een kleine opening in het wolkendek. Slechts een kwartiertje, maar genoeg voor mooie uitzichten - en kiekjes - op Khangchendzonga (8598m), de derde hoogste berg ter wereld, en Everest himself. Ook ede eerste twee dagen waren evenwel de moeite: de route loopt voortdurend langs de Indisch-Nepalese grens, langsheen gastvrije dorpjes (lekkere momo's!), en door Singalila NP, thuis van de rode panda's en bloeiende rhododendrons. Ondertussen "permit" geregeld voor de kleine Himalayastaat Sikkim en de bus naar de hoofdstad ervan, Gangtok, genomen. In het stadje uitgerust, wat treintickets geregeld (dit ging vlot door de "ladies queue") en gezocht naar medereizigers voor een trekking naar Goecha La (vanuit Yaksam) en een "shared jeep" naar Yungtham. Normaal gezien vertrekken we morgen voor 4 dagen naar Yungtham, er zijn nog 3 andere reizigers en een reisbureautje zorgt voor de noodzakelijke, extra, "inner line permit".
Nog steeds in Varanasi. Onze trein vertrekt wel deze avond, maar ons "waiting list"ticket is niet omgezet geraakt in een "bevestigd"ticket. Het zit zo. Iedereen koopt aan de lopende band treintickets, waardoor treinen snel vol zitten. Als de trein vol zit, krijg je een "waiting list"ticket - een soort volgnummer. Als iemand dan zijn ticket annuleert, gaat dat ticket naar de eerste op de waiting list en zo verder. We zitten natuurlijk in India. Zo kan een reisagent of een juiste connectie (of een bankbriefje) ervoor zorgen dat je enkele plaatsen op de waiting list "opschuift" of zelfs direct een ticket krijgt. Geen geluk voor ons helaas. Nu wel hulp ingeroepen van "travel agent", dus veel kans op een ticket de 16de.
